Oeps! Nu heb ik het gezegd. Het staat hier zwart op wit. Ik hou van stilstaan… In deze snelle tijd; in het bedrijfsleven, tegen de manager, de resultaatgedreven collega…..het bekennen dat je van stilstaan houdt vergt even slikken. Ook voor mezelf. Het lijkt namelijk, snel oordelend, alsof ik daarmee aangeef dat ik niet vooruit wil. Geen verandering, lekker alles comfortabel, de heerlijke cosy comfort-zone, vooral alles houden zoals het is.
Degene die mij langer kennen zullen weten dat ik houd van verandering (interieurkleuren, haarkleur en -model ( dit laatste is niet aan te raden trouwens; erg lastig voor profielfoto’s 😉 )nieuwe groepen om mee samen te werken, nieuwe opleidingen, nieuwe kennis ) Ik geniet van nieuwe dingen uitproberen, proeven, ondervinden en ervaren. Wat doet dit met me? Wat maakt dat die ander zo naar de wereld of zichzelf kijkt? Afhankelijk van hoe openbaar dat is (=lees hoeveel toeschouwers er zijn) gaat mijn angst om te falen opspelen. Niets menselijks is mij vreemd, als ik grote waarde hecht aan de mening van de toeschouwer over mij (lees mijn afhankelijkheidsgevoel tov diegene) dan voel ik weinig bravoure. Dan doe ik bravoure, maar dat is iets anders ! Dan pomp ik mezelf een beetje op, maak ik mezelf een beetje groter om toch te staan. Om mijn plek in te nemen en zichtbaar te zijn, want als ik dat niet doe dan weet ik dat ik mezelf onzichtbaar kan maken, toeschouwer wordt, mijn plek niet inneem. Dan word ik het ongeziene kind in mij en daar doe ik niemand een plezier mee.
Hoezo dan toch houden van stilstaan? Stilstaan geeft de gelegenheid om te kijken, voelen, horen en waar te nemen naar dat wat er op dit moment is. Wat zich voordoet en wat dat met mij en de ander doet. Hoe meer ik me verdiep in het coachen, of dat nu is via systemisch werken in 1op 1 of met teams, of middels een coaching-vraaggesprek, een teamsessie… het stilstaan bij de realiteit en deze te aanschouwen met alles wat het laat zien, daarin zit voor mij vooruitgaan. Dat is mijn visie op het coachen en ik voel me er steeds meer senang bij. Niets is zo verleidelijk om meteen te gaan interpreteren, duiden, oplossingen aandragen. Het ego blij maken, want dan heb ik toch maar mooi het probleem opgelost. En dat is ook zo, voor dat moment voelt iedereen zich blij. Fijn! Iedereen blij naar huis. Toch?! De kracht voor mij als coach zit in het begeleiden om de realiteit zichtbaar te maken. En dan? En dan vooral even stilstaan; deze te laten ervaren en waar te nemen. Hoe verhoudt het team of de persoon zich tot deze realiteit? Ontstaat er een beweging? Een beweging er vanaf of ernaar toe? Stilstaan om mogelijkheden te ontdekken….Holding space wordt het ook genoemd. Want het gaat om een duurzame stap in je ontwikkeling niet de snelle fix.
Niet doorgaan in de spiraal van maar rennen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Stil-staan; ‘Stil’ om te luisteren naar je innerlijk. Te verwonderen. Wat roert er zich in je. ‘Staan’ om te ervaren wat het staan met je doet…sta je op je eigen plek? Wil je graag op deze plek blijven of voel je de drang om te bewegen? Welke beweging ga je dan maken die jou past?
Het stilstaan laat je mogelijkheden ontdekken, de mogelijkheden die bij jou passen. Om vanuit stilstaan weer vooruit te gaan. Hoe heerlijk is dat!
Ik wens je deze komende zomer(vakantie)tijd, momenten van stilstaan….om dan weer vooruit te gaan. De richting die jou past!