Gepubliceerd op 2 augustus 2019 linkedin
Deze Haiku (kort Japans 3- regelig gedicht) trof mij. Want iets is namelijk nooit absoluut, het is allemaal relatief. Het is maar net hoe je er naar kijkt, maar poeh! Het is soms zo heerlijk om iets als vaststaand gegeven aan te nemen of voor je zelf als zodanig te definiëren. Het geeft houvast, zekerheid, weten waar je aan toe bent. Ook als het je eigen angsten, demonen, patronen aangaat. Die zijn vertrouwd, niet leuk misschien, maar hé….ik weet wel wat ik aan ze heb! 😉 Vaak ken ik ze al langer, zijn ze mijn vriend waar ik een haat-liefde verhouding mee koester.
In de vakantietijd ben ik graag bezig met grenzen opzoeken, fysiek wel te verstaan! Maar daar lichaam en geest verbonden zijn doet mijn hoofd dus ook aardig mee. Deze vakantie, met het gezin, waren we onder andere in mijn favoriete gebied de bergen! Heerlijk, de vergezichten, de paden bewandelen, niet wetende hoe het pad na de volgende bocht zal lopen, steeds weer verlangen met nieuwsgierigheid naar het volgende uitzichtpunt. De ijlere lucht, de stramheid van je kuiten die de vlakheid van het Hollandse landschap gewend zijn. Ik geniet er van!
En hoewel wandelen in de bergen conditioneel voor mij een uitdaging is, waren er andere activiteiten waarin ik meer uit mijn comfort-zone ben gegaan. Ik noem er 2; Klettersteigen en Mountainbiken. Voor degene die wazig kijken; klettersteigen is gezekerd aan een touw, met handen en voeten omhoog klimmen op een bergwand. Lijkt niet moeilijk, is het wel voor deze dame. Niet eens omdat ik hoogtevrees zou hebben, want daar heb ik geen last van. Maar man, oh man, jezelf puur op beenkracht omhoog duwen met alleen je vingers als ondersteuning op de wand. Dat is wel ff een dingetje voor deze vrouw. Het helpt sowieso niet dat ik geen maatje 38 meer heb, want al die kilo’s heb je dus dan ook omhoog te tillen. Maar zoals ik steeds weer besef; het gaat om de mind-set! Van te voren ben ik razend enthousiast, moedig ik mijn kinderen fanatiek aan en stimuleer ze vooral hoger te gaan, want dat kunnen ze best! Dan ben ik zelf aan de beurt. Hé…, gezonde kriebel in de buik. Dat wordt leuk! Eerste zoektocht naar vastigheid en grip gaat goed. Wel balen dat als je aan de wand hangt, je minder overzicht hebt. Waar zitten nu de meest handige gleuven en randjes om je voeten neer te zetten of je handen te laten grijpen? Vanaf de grond ziet het er heel anders uit, dan met je neus dicht op die wand (hé, heb ik dit niet eerder ervaren in het leven? haha). Maar ik ga stug door en vraag wat aanwijzingen vanuit de groep die beneden staat. Met wat gidsen kom ik al verder en kan ik een blokkade nemen waardoor ik weer iets verder kom. Zo, dat lukt weer op eigen kracht. Alhoewel…..mijn vingers verkrampen en getsiederrie, die benen gaan ook wel zwaar voelen. Hmmmm, ik ben op een punt dat ik mijn voeten niet meer makkelijk kan plaatsen, ik heb steeds vaker dat ik mijn gewicht helemaal over het dode-punt moet tillen om mijn benen te strekken en daarmee ook met mijn handen weer nieuw houvast zou kunnen pakken, maar mijn benen trillen steeds meer en mijn kracht is tanende en daarmee ook mijn enthousiasme….de kriebels zijn over gegaan in spanning en vermoeidheid. Het niet zien van de volgende stap, geeft me weinig vertrouwen. Ik zit al even aan deze wand gekluisterd en besluit dan dat ik genoeg geklauterd heb (dat woord klinkt blijmoedig, maar zo voelde het klauteren op dat moment niet 😉 ) Ik geef het teken dat ik abseilend naar beneden ga. Iedereen geeft bemoedigende kreetjes en applaus. Beneden aangekomen met vaste grond onder mijn voeten kijk ik naar de wand en zie welk punt ik heb bereikt en ik begin hard te lachen…….ik ben amper 5 meter hoog gekomen!
Maar hé! Het gaat om de ervaring nietwaar?! En een leuke ervaring was het zeker, confronterend dat wel, maar leuk! Vanuit het perspectief beneden, ziet die wand er prima uit. Hier en daar lastige stukken, maar niets wat niet overwonnen kan worden. En dan begin je, vol goede moed en dan is zo’n wand toch opeens een hele uitdaging als je eraan vastgeklampt zit. Merk ik bij mezelf alle processen die dan gaan spelen. Van daadkracht, gewoon doen, graag zelf doen, naar hulp kunnen vragen als het echt niet lukt, graag overzicht willen hebben van de route, moedeloos worden als ik merk dat het echt niet lukt en ik onvermogen voel. Maar wel kunnen genieten van dat wat er wel is en vooral naderhand lachen om mezelf en me verwonderen over wat het beklimmen van zo’n wand(je) met mij doet.
Ook het mountainbiken was een gave ervaring. Vanuit het dorp naar de top (wel met electrische ondersteuning, dat gelukkig wel) Mountainbiken heeft iedereen wel een beeld bij, ga ik gemakshalve van uit. Voor mij was het een geheel nieuwe ervaring. Met gids zijn we de bergen ingegaan en na wat vaardigheidsoefeningen om te kunnen dalen, stijgen en daarbij goed achterwaarts op en af te stappen (werkt namelijk anders op een helling met zwaartekracht) waren we klaar voor de dagtocht. Echt een aanrader! Maar ook hierbij heb ik mijn comfortzone opgerekt. Samen met de kids de leuke ’trails’ bospaadjes genomen. Als het niet ging, gewoon afstappen verzekerde de gids ons (achterwaarts wel te verstaan) Ik had echt geen beeld bij hoe spannend een bospaadje kan zijn. Met keien, uitstekende boomwortels, een daling van 30% en dan ook nog bochtjes en omzoomd met bomen welke je graag wilt ontwijken. Klotsende oksels en adem inhouden! Ogen dicht kan niet want dan weet je meteen dat het fout gaat, anders had ik dat zeker gedaan. Maar hoe gaaf als je dan de ’trail’ gedaan hebt en weer op een regulier bergpad aankomt. De adrenaline en het voldane gevoel van YES, I did it! De gedeelde high-fives onderling….
En ook dan kijk ik graag nog eens over mijn schouder, naar dat pad dat ik genomen heb en lach weer stilletjes in mijzelf, was dat nu zooo spannend?
Vanuit een andere positie is het niet altijd te bevatten wat iets met een ander doet of hoe iets ervaren wordt. Ook in dezelfde positie is het met al je eigen ervaringen, gedachten, angsten, overwegingen heel persoonlijk hoe je iets waarneemt. Hoe dan ook, ik hou ervan om het in ieder geval te ervaren! Ook al is het dan maar 5 meter, of een lullig bospaadje….de ervaring van het gedaan hebben, de adrenaline voelen, de angst ook, het knijpen in het stuur en de stenen wand, jezelf innerlijk moed inspreken, voelen dat je je grens aan het verleggen bent, iets nieuws, niet alledaags aan het doen bent en voelen dat je leeft!
Gaan de paaltjes de zee in of het strand op? Waar zit de ruimte? Als het strak voelt, kun je dan je grens wat verleggen door je blikveld te verruimen? Mag je vanuit ander perspectief naar jezelf kijken? Nu nog toepassen nu ik weer terug ben in mijn dagelijks leven, de eerste hobbel dient zich al aan. Iets met bureaucratie en ambtelijke molen…..eens kijken of ik die ook kan nemen door het vanuit ander perspectief te benaderen.Eén ding is zeker, ik ga het in ieder geval doen en vraag wel hulp als ik echt niet verder kom… 😉